En toen riep ze naar de keuken: "Hé! Jij had ze ook niet herkend hé!? Dat zijn die van deze zomer! Toen het zo gek deed buiten, toen de weg hier een rivier was geworden en we geen steek zagen! Zij waren te voet en ik ben ze toen met de auto gaan zoeken! Het was hier super druk! Weet je nog!?" 

De ober lacht alleen maar naar Maryse. De pizza's smaken weer overheerlijk en het zicht is al even subliem als vorige keer. Deze keer nemen we een dessert, als bedanking voor de vorige keer. Het limoncello-ijsdessert bevat een halve fles limoncello... ja, wat hadden we verwacht.

Twee keer naar dezelfde bestemming... raar. Maar niet helemaal waar. We logeren opnieuw bij Magaly. Aan apocalyptisch weer zijn we blijkbaar net ontsnapt. Magaly vertelt ons hoe het de dag voordien niet opklaarde. Dat de lucht paars was en als mist voor de bergen bleef hangen. Dat de sneeuw smolt en het gras eronder groen was. Normaal verscheen er altijd bruin gras na een winter onder een sneeuwlaag. Nooit gezien, zei ze.

Er was dus geen sneeuw in de tuin bij aankomst, wel op de bergen, dat konden we zien. We hadden wel ingecalculeerd om in Saisies te gaan skiën, een heel mooi aan te raden oord op 10 minuten rijden. Dus, terug dezelfde bestemming? Niet helemaal. Dit wordt een ski-vakantie. En toch, op dag twee valt er 20 cm verse sneeuw bij ons in de tuin, de rest op de berg. De rode pistes werden donkerrood tot zwart door de niet-aangereden sneeuw.

Skiën met een bijna 3-jarige en twee "pubers", het is een avontuur. Maar dat ze alledrie avontuurlijk zijn, dat is snel duidelijk.  De grootste wil off-piste, de kleinste skiet in no time gewoon met ons mee.

In de loop van de week, krijgen we drie seizoenen, soms twee op één dag. We gaan van -1 naar 25 graden. En van 0 naar 2000meter.

Nog even geen verhaal, al zijn er wel. Voorlopig gewoon wat foto's van een eerste ski-reis sinds covid.

(de foto's van een spontane snow-face challenge en 'verdiepende' wandeling -diepe sneeuw- volgen misschien ook nog)