Met broer en kinderen een dag naar de Kortrijkse foor...

Een wat oudere man tikt op m’n schouder. Een beetje gestoord in mijn concentratie, kijk ik hem meewarig aan.

“Als je op die vijs mikt, dan gaat dat sterplaatje er in één keer af.”

Was ik nu niet goed bezig? Die vrouw van dat schietkraam zou echt wel al wat puntjes mogen afgeven. Onze jarige zoon zou nu al geen keuze kunnen maken, denk ik bij mezelf. Ik schiet hem nog net niet neer met mijn ogen ... 

Uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het en inderdaad, in plaats van dat ding er in drie stukken af te schieten, is één kogel voldoende. De man kijkt me zelfvoldaan aan en met de 7 resterende kogels, schiet ik er nog 7 af.

“Goed gedaan!”, zegt de schietkraamvrouw (dat compliment was waarschijnlijk voor de kinderen bedoeld). 

De man is ondertussen verdwenen, misschien kreeg hij onder zijn voeten voor het schenden van beroepsgeheim ofzo... 

Ik krijg een beetje zin om vrolijk een victorierondje te huppelen maar blijf stoïcijns een half uur wortelschieten tot zoonlief zijn keuze maakt.

Ik heb tijd om rond te kijken. De karakterkoppen, de verschillende kledingstijlen, drie generaties, … allemaal passeren ze slenterend, lopend of sloffend de revue. De mismatchende outfit van een voluptueuze dame matcht de paarsgroene trainingsoutfit van haar kleinere kalende sidekick. Een beetje verder zien we een meisje in een legergroen vestje steeds bleker worden op een vrij hevige attractie. Mijn broer gaat een beetje achteruit, in geval van projectielbraken. Ik vraag me af of het meisje dat haar churro op een stokje er vanboven af knabbelt, straks niet hetzelfde lot beschoren zal zijn.

Zoon heeft zijn keuze gemaakt. De verwennerij is compleet, kermis na een week op de skilatten.

Je zou het bijna een cultuurshock kunnen noemen.

Al waren er gelukkig op beide locaties geen foorwijven te bekennen.