Zo lang ik me al kan herinneren, heb ik een fascinatie voor kliffen.

Kliffen waartegen een woeste zee bonkt, kliffen die amper zichtbaar zijn doordat ze in mist gesluierd zijn. Krijtwitte kliffen of grijze landtongen.

Machtig grootse rotsen, afgescheurd van het vasteland. Weggereten door zeekracht.

Mooie namen hebben ze ook. Cap blanc nez. Letterlijk vertaald “Kaap de witte neus” maar eigenlijk afkomstig van het Oud-Nederlands; blanke nesse, kale witte landtong. Net naast grise nesse met daartussen het witte zand van Wissant.

Kliffen zijn majestueus, kliffen vertellen een verhaal. Ooit hielden ze elkaar vast, voordat ze kliffen werden, vanuit het Noorden en het Zuiden.

Ze hielden van elkaar. Het landschap golfde op hun rug. Ze waren mooi, zo samen.

Maar de golven bleven op hun inbeuken. En beuken, en beuken.

Ze scheurden. Ze probeerden nog … maar de kracht was te sterk. Het water baande zich een weg. Ze werden uit elkaar gedreven.

Tot ze elkaar niet meer konden zien.

Het water bleef slaan tot het een zee werd. De nu afzonderlijke kliffen maakten zich groot en tuurden over de zee, op zoek naar elkaar.

Het verdriet werd nog sterker dan de rots die ze waren. Uit het oog, uit het hart was voor hun geen waarheid. Af en toe brokkelen ze af. Sporadisch laten ze zich gaan en vallen er stukken op het zand.

Ze hoorden samen, tot ze niet meer mochten.

Toch werden ze prachtige dingen. Bovenop ze, heb je een uitzonderlijk zicht. Het voelt groots en machtig. Tegelijk nietig en aandachtig. Dat ben je dan als je daar staat, want onder je voeten zit een verhaal.

Vuurtorens waarschuwen je voor ze vanop zee. Hekkens beschermen je van bovenop de rand…

Met respect is er geen gevaar. Met respect voor het verhaal, kunnen ze je dragen.

Maar pas op voor hun kwetsbare plekken.

Trap er niet op…

over #respect voor de natuur #respect voor kwetsbaarheid #(verloren)vriendschap