De derde

Het is zondag 5 september 2021, ik ben 40 weken en 5 dagen zwanger. Je schijnt groot te zijn, dat zeggen ze toch. Dat voel ik ook wel, je probeert nog even schoolslag en crawl uit maar het voelt steeds pijnlijker.

Op 37 weken lag je nog met je kont naar beneden. Mijn blaas als springkussen gebruiken vond je heel fijn. Een stuitbevalling werd normaal wel gedaan bij een derde zwangerschap maar het risico met een baby die zich op pc97 bevond, wilden ze niet nemen. Maar goed ook, want dat hebben ze geprobeerd bij jouw nonkel, wat resulteerde in een reanimatie bij jouw nonkel en een emotioneel en lichamelijk trauma bij jouw oma.

Na verschillende tips, houdingen, oefeningen, … te hebben geprobeerd, bleef jij mooi op je zachte blaaskussentje zitten. Op een bepaald moment had je je voetjes naast je oren gelegd, perfect dubbel geplooid dus.

Midden augustus gingen ze jou dus proberen omdraaien. Je hoort het goed, omdraaien. Een versie. Ik kreeg een infuus met weeënremmers zodat ik niet in arbeid ging door het gerommel aan mijn buik. Op dat moment had ik heel regelmatig harde buiken (goed zichtbaar op het scherm) maar toen die dus verdwenen, vond jij dat hét uitgerekende moment om nog eens goed rond te trappelen. Freedom!

De gynaecoloog bekeek nog even hoe je lag; kont beneden, hoofd boven. Mijn buik werd met gel ingewreven en daar begon de eerste poging. Mijn buikwand werd tegen je kontje geduwd en met toch wel wat kracht werd geprobeerd jou een voorwaartse koprol te laten maken. Mislukt.

De gynaecoloog besliste nog een poging te wagen. Er was 50% kans dat een versie lukte tijdens een 3 de zwangerschap, er moest genoeg vruchtwater zijn en de navelstreng mocht niet verkeerd liggen (wat bij broer 2 wel zo was). Alle parameters waren goed. Alleen ik, ik had veel pijn. Door je stuitligging had je met je hoofdje mijn verticale buikspieren boven de navel wat meer uit elkaar geduwd. Er was niets zichtbaar maar mijn buik voelde daar gewoon gescheurd aan. Het werd een “diastase” genoemd en dat was niet erg…

De tweede poging dus. Een achterwaartse koprol dit keer. Met zijn hand greep de gynaecoloog in de diastase om jouw hoofdje iets naar achter te duwen. Auw, wat deed dit pijn. Ik moest me eraan herinneren dat dit mijn pijn was, niet de jouwe. Zo kon ik het wel verbijten. Volgens de artsen vond je deze rollercoaster heel leuk want je bleef tegen de handen van de dokter trappelen. En daar ging je, achterwaarts. De dokter controleerde, je hoofdje zat beneden. Nu was het wachten tot je mooi in mijn bekken zakte. We mochten naar huis.

Enkele weken later bleek ik 2 centimeter te hebben. Ik dacht al een tijdje dat ik vroeger zou bevallen. Je lag nog goed maar bleek wel een sterrenkijker. Voor de zekerheid werd wel nog even gezegd dat men mij geen 10 dagen voorbij dé datum zou laten gaan. Ik vond het vrij overbodig…

De uitgerekende datum kwam dichter en alles bleef status quo, alleen bleef jij groeien, je werd op 4500gram geschat bij geboorte… Het strippen, een methode om de bevalling op gang te brengen, bracht een avond weeën op gang die dan gewoon weer stopten.

De inleiding werd gepland op maandag 6 september, op 40+6.

We zijn zondag 5 september. We krijgen we bezoek van een vriendin en haar 3 zoontjes. Het is een hete dag. Na een wat minder warme zomer, geven ze nu enkele dagen snikheet weer uit. We zitten buiten. Ik zie de energiebolletjes van haar als springballetjes stuiteren. Ze hebben plezier. Ik moet erg lachen als 1 van de broertjes vergeet water bij de grenadinesiroop te doen. Zijn gezicht verandert in een hilarisch grimas. Mijn zonen, jouw broers, komen niet meer bij.

Tegen 17u gaan ze naar huis, een half uur later begint vanalles te rommelen. De app die ik pas installeerde geeft elke 3 minuten een wee van 30 seconden aan. Ik ben onrustig maar denk dat dit evengoed weer kan stilvallen. Tegen 18.30u denk ik dat ik toch even mijn ouders moet bellen om jouw broers op te vangen. Ze zijn er al om 19u. Ik heb geen honger maar oma is zo lief om toch de worst te bakken en de aardappelen te koken. WAP; worst, appelmoes, patatjes. Meer zag ik eerder niet zitten om te maken. Ik dek nog de tafel en denk: "hm, dit gaat precies toch weer liggen."

Ik eet dan toch ook een bordje mee.

Om 21u zit er weer bijna 10minuten tussen de weeën die niet eens zo hevig meer zijn. Omdat ik de volgende morgen sowieso zou worden ingeleid, beslissen we dan toch naar het ziekenhuis te vertrekken.

In de auto zijn de weeën er wel maar niet heel hevig. Eens in het ziekenhuis word ik aan een monitor gekoppeld; "er is wel wat zichtbaar hoor mevrouw, je mag hier blijven." "We gaan nog niet onderzoeken, je roept maar als het erger wordt". "Je moet wel nog even een covid test…"

De test gaat veel en veel te diep. Misschien had ze dit nu beter tijdens een wee gedaan, moest dit nu nog even tussendoor? Een stok die je tussen je ogen ziet verdwijnen en die er volgens manlief bebloed weer uit komt. Een kwartier later komen ze terug: “je test was in orde hoor!” Ik bedenk even wat er dan zou gebeurd zijn moest ik positief geweest zijn en laat de gedachte vlug weer varen.

Nu twijfel ik of jouw papa kan blijven. Volgens het personeel moet papa niet betalen als ik die nacht nog beval, maar wel €50 als hij blijft en ik niet beval. Ik weet niet of ik papa naar huis moet sturen om te laten bijslapen. Het kan evengoed nog uren duren… Het tobben maakt plaats voor hevige pijnscheuten en papa vraagt niet meer wat hij moet doen. Hij blijft bij ons.

Tegen 23u wordt toch even gecontroleerd. Ik ben een beetje ontgoocheld als de vroedvrouw enthousiast zegt dat ik 4cm heb. Pff, 4 pas. Een uur later wordt het echt menens, de monitor die af en aan wordt gekoppeld schiet van 50 naar 80 naar 100, om middernacht controleren ze nog eens: 5cm. Het personeel lijkt zeker te zijn van hun stuk en brengt me naar het verloskwartier, daar mocht ik verder arbeid leveren en bevallen.

Ik loop wat rond en lijk het wel te kunnen opvangen. De zitbal is een verademing. Ik heb rugweeën maar als papa op die plek masseert, dan gaat het wel. “Wil je epidurale, mevrouw of wil je zonder proberen?” zegt de lieve vroedvrouw. “Ik wil wel zonder proberen”, zeg ik zonder veel nadenken. Bij jouw broer had die toch niet gewerkt…

Er komt een stagiaire bij de vroedvrouw. “Is het oké dat ze even meevolgt?” Ik denk dat dat dan maar moet en focus me verder op het verbijten van de pijn.

Redelijk snel maar met heuse weeënstormen heb ik 7 cm. Maar jij daalt niet genoeg in, jij zit niet helemaal goed. Ze vragen me andere houdingen aan te nemen, op handen en knieën, zo zou jij beter zakken. Ik moet van de bal af en doen wat ze zeggen, dit is niet meer houdbaar zo. De weeën die nu een plateau vormen bovenaan de curve op de monitor, kan ik niet meer wegblazen. Ik word misselijk, zo misselijk. Net op tijd haalt de vroedvrouw een kotsbakje boven en ik vul het tot het randje, met WAP.

“Wow, jij moet het ook allemaal meemaken, we zouden het van je willen overnemen maar dat gaat niet hé” zegt de vroedvrouw.

Ik huil dat ik nu wel een epidurale wil. “Maar je doet het zo goed mevrouw, het gaat echt vlot hoor!”

Ze negeert mijn vraag en achteraf denk ik dat mijn vraag al te laat kwam.

Het gaat maar traag vooruit, ik moet liggen en heel regelmatig wordt gecontroleerd. Jouw hartslag wordt nauwgezet in het oog gehouden en mijn weeën blijven gemonitord. Op een wee, duwt de vroedvrouw een soort randje weg. We geraken op 8 cm.

De vroedvrouw belt de gynaecologe. Die van wacht, want het is zondagnacht. Vrij snel staat ze in de ruimte. “We verwachten een grote baby, je doet het goed maar misschien moet ik helpen” zei ze kordaat en duidelijk. “Heb jij al eens de vliezen gebroken?” hoor ik de vroedvrouw tegen de stagiaire fluisteren. Ik fluister tussen mijn tanden “pas op waar je snijdt hé!” (wee je gebeente als je mijn kind raakt!).

Ook de gynaecologe vraagt me verschillende houdingen aan te nemen. Ik roep dat dat niet gaat. Toch mag ik niet meer op de bal, niet meer rondlopen. Ik moet op mijn rug, bekken kantelen, zodat jij kan indalen. Het lijkt niet te vlotten, ondanks onophoudelijke sterke weeën (die nog sterker waren sinds het breken van de vliezen). “Mag ik nu dan echt geen epidurale!?”

“We zijn er bijna hoor!” “Niet panikeren”

“Niet panikeren”, echoot de stagiaire

Echt, ik ben niet doof hoor, ga weg, denk ik bij mezelf. Maar ik wuif mijn ondankbare gedachte weg.

“Maar hij zit vast!” roep ik

Ondertussen probeer ik de stethoscoop die jouw hartslag monitort, weg te slaan. “We moeten je kindje in de gaten houden mevrouw”. Vanaf centimeter 8 houden ze constant jouw hartslag in de gaten. Bij elk beetje opening meer, bij elk beetje dat jij schuift, voelen ze of je hart nog even sterk slaat.

Tegen 2.15u heb ik bijna volledige ontsluiting. “Voel je dat je moet duwen?” Ik zeg ja maar denk nee… Ik herinner me van je broers dat die drang onhoudbaar is, die voel ik nu niet.

De gynaecologe zegt dat ze een beetje moet helpen en spuit weeënopwekkers in het slotje dat ik kreeg. Het slotje waar ze een infuus op kunnen aansluiten, moest het fout gaan. Ondanks ik nog geen volle 10 cm heb, mag ik toch zachtjes meeduwen. Dit is een opluchting, nu kan het niet lang meer duren voor je er bent…

De gynaecologe toucheert en vraagt om mijn benen in mijn nek te leggen. Bij elke wee ontsnapt er een oerkreet. Het wordt menens. “Nu moet je naar mij luisteren, ik mag je nu niet horen, je moet focussen!”, zegt de gynaecologe streng.

Klare taal. Ik focus me en stuw al mijn energie naar jou. Het begint iets beter te gaan. Er komt schot in de zaak. De vroedvrouw en de stagiare duwen met alle macht op mijn bovenbuik (want blijkbaar wil jij gewoon terug naar boven zwemmen). Even grijpt de gynaecologe in om jouw hoofdje iets te draaien, je lag niet meer als sterrenkijker maar toch ook niet helemaal zoals het moest. Nu voel ik de drang in alle kracht, dit was het gevoel dat ik kende. Echte persdrang. Toch is het nog niet helemaal naar de zin van de gynaecologe. “We moeten nog een beetje helpen”, zegt ze. Ze haalt een zuignap uit, bevestigt die aan je hoofdje en helpt je vooruit. “Allemaal samen”, hoor ik. De vroedvrouw en de stagiaire zetten kracht op mijn bovenbuik, ik pers uit alle macht, de gynaecologe trekt zachtjes mee aan de zuignap…

En daar is the ring of fire. “Het hoofdje staat!”,zegt de gynaecologe trots. En ik zeg “aah, aah, het brandt, het brandt!”

De volgende wee zet de gynaecologe een kleine knip en is je hoofdje geboren! Wat een verlossing!

“Ik moet nog even helpen”, zegt mijn voor nu beste vriendin. Ze haalt met haar hand jouw schouder van achter mijn schaambot, want ook daar bleef je even steken. En daar ben je dan eindelijk. Om 03.11u

Onze derde zoon. 4,270kg, 52cm

Onze kers op de taart.

Perfect ben je. Ik zie niet dat je blutsen en builen hebt, ik zie niet dat ik vol petechieën sta van het persen. Ik weet niet meer dat ik bijna een uur moest persen. Ik besef niet dat een spoedkeizersnede niet eens zo veraf was.

Ik heb een overweldigende liefde voor jou, gewoon nog eens maal zoveel. Ik moet helemaal geen liefde delen tussen jouw broers en jou. Voor elk van jullie is er even veel.

Jij blijkt een echte zon te zijn, jouw lach verblijdt iedereen.

Het is 6 september 2022, je bent 1

Wij zijn al 1 jaar ouders van 3 prachtzonen, echt prachtzonen

Of ik liever een dochter had gehad? Nee, … nee, …nee

We konden niets meer wensen dan deze prachtpersoontjes, we zijn rijk.